چه رقیبی

به خدا که هیچ چرند و پرندی در کارش نبود؛ فقط قصد آچمز کردنم را داشت که موفق هم شده بود! مطمئن بودم از روی نقشه و تعمدی، می‌خواسته که باز بکشاندم به ورطه رقابتی ناجوانمردانه! شاید برای او، بازی پرهیجانی بود و از پسش برمی‌آمد و جان سالم به در می‌برد، اما من را به کشتن می‌داد! وقتی دید کم مانده جان از تنم برود،‌ یک عقب‌نشینی تاکتیکی خرج کرده بود، تا اطمینانم را جلب کند و حمله بعدی‌اش حتی موثرتر باشد و بالاخره به نتیجه مورد نظر برساندش! حالا هم دست برمی‌داشت، شب و مراسم حنابندان و هفته بعدش، جشن عروسی، بالاخره فرصت مناسبی دستش می‌رسید! نباید مهلتش می‌دادم به جان روح و روانم تبر بزند، نامردی بود، نمی‌گذاشتم!